Ervaringen - Tools For Life

Ervaringsverhalen

Als je benieuwd bent hoe men de Tools for life therapie ervaart hebben we hier wat ervaringsverhalen geplaatst. Je leest waar deze mensen stonden, waar ze naar toe zijn gegroeid en hoe ze terug kijken op de Tools for life therapie. Daarnaast lees je vooral wat ze uit de TFL hebben gehaald.

Na 14 jaar slapeloosheid kan ik weer slapen!

Toen ik een jaar geleden aanklopte bij Fokke zat ik tegen een tweede burn-out aan. Ik zat behoorlijk met mezelf in de knoop, door de trauma’s uit mijn kindertijd, mishandeld en aangerand. En als volwassene uitgegroeid tot een mishandelaar en criticus van mezelf. Ik weigerde om me ziek te melden want dat zag ik als falen en ik had voor mezelf hele goede argumenten bedacht ter onderbouwing van dat standpunt. Hierop terugkijkend kan ik me bijna niet voorstellen dat ik mezelf zoveel geweld heb aangedaan. Ik heb het afgelopen jaar een reis gemaakt in mijn innerlijke wereld met Fokke als reisleider. Dat heeft me rust en vertrouwen in mezelf gebracht. Ik ben weer in verbinding met mijn gevoel, met mijn hart in plaats van enkel met mijn verstand. Het verstand dat zo hard oordeelde over mezelf dat ik niet goed genoeg ben en hard kon oordelen over de ander. Het resultaat is ongelofelijk. Ik geloof niet meer alle gedachten die in mij opkomen als waarheid. En ook heb ik geleerd dat ongeacht de context en het gedrag van de ander ik bij mezelf kan blijven. Ik durf te vertrouwen op mijn hart, waardoor steeds meer de gedachte opkomt dat ik goed genoeg ben, dat ik er mag zijn zoals ik ben, dat ik een prachtige schepsel van God ben. Dit maakt mij compleet. Het resultaat is dat ik na 14 jaar van slapeloosheid weer kan slapen en dromen. Het was een reis met allerlei hobbels en vallen en opstaan. Ik ben Fokke enorm dankbaar dat hij mijn reisleider wilde zijn. Met de gevulde gereedschapskist, heb ik het vertrouwen dat ik het leven weer aankan.

Het beste wat mij is overkomen

Totaal machteloos, futloos, ontzettend boos op mezelf, het leven boeide me totaal niet meer, ik voelde me kleiner dan een molecuul. Dat waren de volgens mij wel de hoofdpunten toen ik begon met de Tools for life therapie. Tien dagen aan jezelf werken, zou ik dat wel kunnen? Wat staat me te wachten, hou ik het wel vol? Blijf ik wel mezelf? Die vragen zaten allemaal in mijn hoofd, toen ik begon met de therapie. Het antwoord op al deze vragen is…. JA… Het is me allemaal gelukt, ondanks de diepe pijn die je soms letterlijk voelt tijdens de therapie en JA, je houdt het vol omdat je zoveel energie krijgt als je iets hebt opgelost. JA, je blijft gewoon jezelf, je wordt zelfs meer jezelf omdat je identiteit opnieuw ontdekt. Alles is de revue gepasseerd, ik heb het hele pakhuis leeg getrokken. Van pijn, boosheid, angst en frustratie, naar trots, blijdschap, rust, begrip en voldoening. Dit is zo’n krachtige, doeltreffende therapie, dat had ik nooit voor mogelijk kunnen houden. Als ik nu terug kijk, hoe ik me een half jaar geleden voelde en in het leven stond ten opzichte van nu, is dat zo gigantisch groot verschil. Natuurlijk heb ik nog wel eens een slechte dag, net zoals iedereen, maar gelukkig ben ik er nu sneller van bewust en laat ik me daar niet door beïnvloeden. Ik kan nu zoveel meer genieten van de mooie dingen in het leven, voel me zoveel ruimer, rustiger en bewuster als ooit te voren en dat allemaal binnen iets minder dan 1 jaar, dat is toch onvoorstelbaar! De manier waarop Fokke je begeleid door middel van luisteren, duidelijke handvaten aan te geven en met ongekende humor, is echt fantastisch. Heb echt diep respect voor hem en zijn vrouw, voor de manier waarop ze mensen proberen te helpen. Ik kan nog wel pagina’s volschrijven over al mijn ervaringen, maar één ding staat zonder twijfel bovenaan….. Tools For Life is het beste wat mij is overkomen!

Verbreding van mijn ruimte en perspectief!

De tools for life therapie heeft me zoveel meer ruimte en perspectief geboden.

Ademruimte, ruimte om mezelf te kunnen zijn, om mezelf te ontdekken, ruimte voor mijn gevoel, ruimte om het leven in te vullen zoals ik dat wil. Tijdens de 10 dagen stond ik, mijn verhaal en mijn gevoel centraal. Iets wat ik nog nooit zo heb mogen ervaren dat ik mezelf nog nooit heb gegund. Maar dit keer wel en ik besefte tijdens de eerste dag al dat ik het mezelf blijkbaar toch waard vond om in te investeren.

Ik heb dat deel van mezelf ontmoet die ik al die tijd weg had gestopt dat deel wat er niet mocht zijn. Niet beseffend dat ik mezelf daar enorm door heb belemmerd. Door ook het pijnlijke deel, de pijnlijke waarheid van mijn verhaal onder ogen te komen en te ervaren, voel ik mezelf weer als heel. De ontbrekende puzzel stukjes van het plaatje zijn gevonden. En hoe lelijk die puzzel stukjes ook zijn, het is wel een onderdeel van mijn verhaal dat mij als mens weer compleet maakt. De enorme innerlijke strijd in mezelf is gestreden. De strenge stem in mij die mij altijd vertelde wat ik allemaal wel niet moest, die mezelf continu afwees, me constant veroordeelde en enkel fijne gevoelens accepteerde, is vervangen door een liefdevolle stem die me nu verteld dat ook gevoelens van boosheid, pijn en verdriet er mogen zijn, die me aanmoedigt om door te gaan en te leren op de momenten dat het even minder goed gaat dan ik graag zou willen. Het is een bron van rust en vertrouwen geworden die ik vanaf nu altijd bij me zal dragen.

Ik heb nog veel stappen te zetten, zoals bijvoorbeeld het leren luisteren, voelen en leven naar wat ík graag wil en niet naar wat anderen van me zouden willen. Leren de controle los te laten, wat ik altijd had als troef om grip te houden op mijn leven en te overleven. En te blijven leren dat gedachten maar gedachten zijn die je jezelf verteld, en dus niet per se werkelijkheid hoeven te zijn. Gelukkig gun ik mezelf nu de tijd om deze dingen allemaal te integreren in mijn leven, en daarbij steeds een stukje vrijer te worden. De kennis uit de therapie heeft me zoveel zelf inzicht gegeven dat ik nu bewust en met liefde die dingen kan veranderen die mij zo belemmert hebben.

Ik heb mijn regie terug. Het idee dat het leven niet alleen aan te kunnen heeft plaatsgemaakt voor een enorme kracht, die al die tijd verborgen lag onder de lagen van zelfbescherming die ik had opgebouwd. Ik voel eindelijk dat ik er mag zijn, met al mijn gevoelens en mijn onzekerheden. Het idee dat ik nooit ergens bij hoorde of tussen paste, heeft plaatsgemaakt voor de verbinding met mezelf en daarmee ook met anderen. Ook als zij hele andere ideeën of levens hebben, iets wat eerder redenen voor mij waren om mezelf de bevestiging te geven dat ik er niet bij paste en dus afstand nam.

Wat een verademing; ik mag zijn wie ik diep van binnen ben en omdat ik nu zoveel meer liefde voor mezelf voel, ben ik niet langer afhankelijk van de goedkeuring of liefde van anderen. Ik ben dankbaar dat ik al deze mooie inzichten al op zo’n jonge leeftijd(25) mag ervaren en mee mag dragen voor de rest van mijn leven. Het waren twee enorm intense weken met veel ups en downs, maar alles was precies zoals het moest zijn. Dankzij de fijne manier van begeleiding die Fokke me heeft geboden, heb ik deze reis naar mezelf met vertrouwen aangedurfd. Een reis die nog heel veel meer mooie dingen teweeg zal brengen!

Verlichting vinden

Het is een leerzame, inspirerende en verhelderende training. Er is een grote hoeveelheid informatie over “verlichting” te vinden, waar ik mij dan ook in heb verdiept heb. Dit had als gevolg dat het een warboel van informatie werd en het ‘bos’ niet meer voor ogen kreeg. Gelukkig bracht deze cursus helderheid en begon ik langzaam aan het bos weer te zien.

Ik ben me er erg van bewust geworden hoe sterk het ego steeds weer loopt te trekken en alles uit de kast haalt om maar te overleven. De hele trucendoos gaat open. Het realiseren dat er op een bepaald niveau alleen maar ruimte, openheid, leegte is relativeert voor mij enorm. Hierdoor kan ik wat meer lachen om de capriolen die het ego steeds weer uithaalt en neem ik mezelf wat minder serieus. Er is meer lichtheid gekomen.

Bevrijdend en weldadig en soms lastige materie. Ik merk door de training meer rust en lichtheid. Ook meer vrede met mezelf en de wereld om me heen.

Zolang ik adem, leef ik (dum spiro spero)

Eindelijk, op de leeftijd van 58 jaar, besef ik dat ik hulp nodig heb. Slapeloze nachten, onrustig, druk in mijn hoofd en constant een brok in mijn keel. Moe, doodmoe van al het gepieker. Mijn hoofd vol gedachten. Het wordt nu echt tijd om het verleden te gaan verwerken, de druk wordt te groot en het beïnvloed te veel mijn leven. Met lood in mijn schoenen ga ik naar het kennismakingsgesprek. Bij dit eerste gesprek voel ik me veilig en op mijn gemak. Veilig om alles te vertellen en bereid om weer door de pijn heen te gaan.

De eerste week heb ik ervaren als zwaar. Praten is niet het probleem, maar het voelen vind ik heel moeilijk. Ik ga de diepte in, voel verdriet en boosheid. Voelen, voelen en nog eens voelen. Het doet pijn, heel veel pijn. Ik mag schreeuwen, schoppen, slaan. Wat voelt dat fijn, alle woede en frustraties komen er uit. Na elke sessie voel ik me leeg en moe en soms heel verdrietig. Omdat ik er voor gekozen heb 2 weken volledig vrij te houden voor de therapie kan ik ’s middags alles verwerken. En als ik me heel moe voel lekker even slapen. Ik mag loslaten zodat er weer ruimte komt voor een nieuw begin.
Elke dag voel ik me sterker en krachtiger worden. Er gebeurt echt iets met mij. Op dag 6 gebeurt er iets heel moois. Ik heb als symbool een knoop meegenomen. Het weekend is moeilijk geweest en ik zat behoorlijk in de knoop met mijzelf. De knoop lag er gewoon ik hoefde hem niet eens te zoeken. Het blijkt een hele bijzondere knoop te zijn. Er staat water op, een leeuw en een boom. Verder staat er op de knoop “DUM SPIRO SPERO”. Het staat voor “zolang ik adem leef ik”. Dit komt precies op het juiste moment en geeft mij weer de kracht om door te gaan. Bij de woorden “DUM SPIRO SPERO” stond het volgende gedicht:

Het regent, 1000 tranen neerkomend op de grond. De wolken trekken langzaam weg,
en het geluk komt tevoorschijn.
De wind, blaast alle zorgen weg.

De zon komt door, het licht weerkaatst in het water.
Een regenboog, de kleuren op weg naar de toekomst.
De sneeuw dooit, en het pad wordt weer zichtbaar.
Want er zal altijd een weg zijn, ook al zie je die soms even niet (bron www.gedichten-freaks.nl).

En zo gebeurde er iedere dag wel iets bijzonders. Na die 10 dagen voelde ik me compleet leeg en was er eindelijk rust in mijn hoofd. Er is nog heel veel te leren, maar ben blij dat ik de beslissing genomen heb om Tools for life te gaan doen. Het juiste pad is weer zichtbaar voor mij. Niets staat mij nu in de weg om verder te groeien en te worden wie en wat ik altijd al wilde zijn. Ik ben Guusta dan ook zeer dankbaar dat ze mij heeft willen begeleiden op deze bijzondere tocht.

Zoektocht naar geluk

Ik kijk terug op een halfjaar waarin ik een groei heb doorgemaakt, die ik nooit voor mogelijk had kunnen houden. De afgelopen jaren zocht ik naar geluk. Om dat te bereiken, probeerde ik te beredeneren hoe ik dat kon doen. Als iets me niet lukte, viel ik vaak in een diep gat. Ik vond het leven moeilijk als ik alleen was, maakte me veel zorgen over of ik het wel goed deed en of ik wel goed genoeg was. Ik was soms dagen aan het piekeren, vroeg me af hoe het toch allemaal zou moeten. Als ik me goed voelde, probeerde ik het geluk vast te houden, terwijl ik er nooit achter kwam waarom het steeds maar van korte duur was.

In mijn zoektocht was ik veel aan het lezen. Intellectueel escapisme; een vlucht in de boeken. Wat ik las over spiritualiteit, het vinden van je ware zelf, het totaal erkennen van jezelf, het bewust en liefdevol leven, leek me allemaal heerlijk. Maar als ik het zo goed wist, waarom lukte het dan niet? Wat stond me steeds in de weg? Waarom kreeg ik er geen vat op?

Mijn gevoelens van onvermogen en angst deden me besluiten de ‘Tools for life’ therapie te gaan volgen. Nadat ik die knoop had doorgehakt, voelde ik me al beter. Ik ging immers aan mezelf werken? Trots vertelde ik het aan mensen om me heen.
Op het moment van de therapie heb ik vaak aan die overmoed teruggedacht. Met ‘gewoon een beetje werken aan mezelf’, was ik er bepaald niet. De therapie was een sprong in het diepe… en mijn redeneervermogen hielp me er helemaal niet bij! Wat me sterk is bijgebleven van de therapie is die steeds terugkerende vraag: “Wat voel je?” … en hoe ik door de mand viel, als ik weer probeerde te bedenken wat ik voelde.

De therapie en de confrontatie met mijn oude pijn, heb ik als heel intens beleefd. Ik was weer klein en maakte alles nog eens door; mijn moeder die me zo hard nodig had, mijn vader die me nooit echt zag en de spanningen die ik als kind thuis voelde.

Ik ontdekte welke rol oude pijn op dat moment nog in mijn leven speelde. Ik leerde geen slachtoffer meer te zijn! Ik, die nooit boos was, heb de longen uit mijn lijf geschreeuwd van boosheid! Ik heb geslagen, geschopt, gehuild… zoveel en zo intens gevoeld. Het mocht er allemaal zijn, ik mocht er helemaal zijn! Nog steeds raakt het me, als ik me dat realiseer. Ik heb gedanst, gelachen en gedroomd dat ik kon vliegen. Ik ben creatief geweest en heb op de laatste dag vol trots gevierd wat ik behaald had!

Ze zeggen wel eens dat je pas leert autorijden, als je je rijbewijs al hebt en regelmatig rijdt. Zo werkt het voor mij bij het inpassen in mijn leven van al het geleerde uit de therapie. Af en toe val ik weer… en zie ik nu wat er gebeurt! Af en toe weet ik het nog steeds niet … en kan ik toch bij mijn gevoel en bij mezelf blijven!
De gesprekken die ik nog iedere maand heb, helpen me er aan te herinneren en zijn iedere keer een spiegel voor me.

Mijn vertrouwen groeit en groeit, doordat ik kan voelen en weet dat ik het aan kan, doordat ik mijn kracht nu voel en weet waar ze te vinden is, doordat ik op mijn intuïtie durf te varen. Ik ben emotioneel volwassen geworden in een half jaar tijd!